Daar gaan de eerste spullen...

Een heleboel spulletjes zijn inmiddels al uit mijn huis verdwenen. Boeken, tijdschriften, rommeltjes, postzegels en meer van dat kleine spul. Maar vandaag is een begin gemaakt met het afstoten van meubilair en dat is toch gevoelsmatig heel anders...

Het was de bedoeling dat vandaag een kastje en een staande schemerlamp opgehaald zouden worden door mensen van de Stichting Van Harte Pardon. Deze stichting vangt uitgeprocedeerde asielzoekers op om te voorkomen dat ze op straat komen te staan. Eigenlijk vond ik het wel lullig om een beschadigde kast en een lelijke lamp te doneren, maar zij wilden hem graag hebben. Als je helemaal niets hebt, ben je gauw tevreden...

De kast is niet gelukt. Het afgebroken gedeelte en de laadjes zijn al meegenomen, maar de rest bleek te zwaar te zijn. De schemerlamp en een paar stukken overgeschoten tapijt zijn wel in dank aanvaard en meegenomen. Van de week zal een nieuwe poging ondernomen worden voor de kast. :-)

Als er één meubelstuk over de dam is....

Rustig rond rommelen

Dit weekeinde ben ik niet met echt schokkende zaken bezig geweest. Ik heb mij heerlijk vermaakt met het ontwijken van regenbuien, het ophalen van nieuwe vacuumzakken en het nodige opruim- en sorteerwerk.

Ik ben vooral lang bezig geweest met het uitzoeken van een aantal rommeldozen en -mandjes. Van die leuke mandjes waarin je kleine rommeltjes mikt tot je het ooit eens echt op gaat ruimen (wat dus nooit gebeurd!). De raarste dingen kom je soms tegen: een collectie penningen en vaantjes van mijn "voetbalcarrière", 12 doosjes lucifers, 7 niet-werkende markeerstiften, van die zenuwenspelletjes met kogeltjes, half verroeste buttons, zo'n Hongaarse kubus en twee afgeleiden daarvan, een kaartspel uit Spanje, 3 spelden (waarvan er dus 1 rechtop in mijn vinger stond), etc. etc.

Wat ik echter ook terug vond waren mijn dasgespen en verschillende badges van de padvinderij. Erg lang geleden heb ik namelijk op de Mhala Panzi-groep in Beverwijk gezeten. En dat bracht toch best wel leuke herinneringen boven. Bijvoorbeeld van een kamp in Ommen, waar wij elke morgen lekker gingen zwemmen in de Regge. Of het uitwisselingsproject met padvinders uit Chelsea, London.
Ik heb er echter ook nuttige lessen geleerd. Liefde en respect voor de natuur bijvoorbeeld. En het leggen van knopen. Maar het belangrijkste was wel het effect van de regionale kookwedstrijden. Daar leerde je ten eerste dat een beetje zand in het eten niet schadelijk is (de brandgang waar die wedstrijden plaatsvonden bestond uit rul duinzand wat makkelijk wegwaaide). Ten tweede dat een kippenbout beter geblakerd kan zijn (houtvuurtje!) dan half rauw. De andere leden van mijn patrouille namen de goed uitziende doch deels rauwe kippenpootjes en lieten mij de gare geblakerde. Ik weet niet wat er met die pootjes aan de hand was, maar ik was de enige die er niet ziek van werd...

Het opruimen van spullen gaat ook gewoon door. Tot voor kort was ik van plan mijn beide computers mee te slepen naar Ierland, maar eigenlijk is dat complete onzin. Het aantal woningen waar een computer staat is dan wel procentueel veel minder dan in Nederland, qua techniek is men helemaal bij. En dus ga ik de komende tijd eens kijken of ik een computerknutselaar (voor een schappelijke prijs) kan voorzien van een voorraad computeronderdelen en een Pentium 2-machine...

Op de plaats rust

Na het vele harde werk van de laatste weken, doe ik het nu even wat kalmer aan. De toenemende drukte op het werk is daar onder meer debet aan. Op 17 september is er weer de Startmanifestatie (Open Dag), een week later starten de cursussen en nog een week later moet het handleidingen-project rond zijn. Voor al deze zaken ben ik tenminste mede-verantwoordelijk. En het dagelijkse werk gaat natuurlijk gewoon door.

Toch is het een raar idee dat je sommige dingen voor het laatst doet. De komende Startmanifestatie is de zesde waarvoor ik verantwoordelijk ben. Maar in 2006 zal een ander het mogen trekken. En voor de cursussen ben ik nu vier jaar verantwoordelijk. Een taaie klus is het geweest om een serie verlieslatende, ietwat elitaire en op vriendjespolitiek gebaseerde cursussen om te bouwen naar een serie quite draaiende, voor een breed publiek toegankelijke en betaalbare cursussen. En dat te midden van een lading bezuinigingsgeweld. Zo'n moeilijke klus laat je niet gemakkelijk los, vooral als je weet dat de klus nog niet af is...
Het handleidingen-project is heel duidelijk ontstaan als gevolg van mijn aanstaande vertrek. Ik heb namelijk in de loop der jaren aardig wat kennis opgedaan over de apparatuur en de procedures op mijn werk. En om dat over te dragen aan mijn opvolger kan heel lastig worden. Ik mag namelijk aannemen dat de nieuwe medewerker pas aan zal treden wanneer ik al hoog en breed in Ierland zit. Maar ook voor het inwerken van vrijwilligers en stagiaires zag mijn chef het wel zitten om te kunnen beschikken over handleidingen. En dus liggen er nu 41 handleidingen klaar om kritisch getest te worden. Ik heb mijn collega's gevraagd kritisch te zijn en op elke slak zout te leggen. Dus dat gaat nog een hele klus worden om hun bijtende commentaren te gaan verwerken! :-)

Intussen stroomt speurders.nl vol met allerlei kleine en grotere materialen die ik te koop aan bied (ten bate van het reisfonds). Dat zal binnenkort ook wel minder worden, simpelweg omdat de voorraad op gaat raken. Wel begint zich al een aardig stapel lege bananendozen te vormen, zodat ik over een tijdje niet gehinderd wordt door een gebrek aan inpakdozen.

Alles zal nu even een paar versnellingen terug moeten schakelen, maar dat komt in oktober wel weer op gang. Het doorsnuffelen van rommeldozen en het selecteren van de boeken kan in ieder geval nog gewoon doorgaan. Maar ik houd even op de plaats rust!

Huisdieren

Een item wat bij veel emigraties voor flinke hartepijn zorgt zijn de huisdieren. Ik houd zelf muizen en had al netjes uit zitten rekenen wanneer al mijn muisjes van ouderdom overleden zouden zijn. Natuurlijk werkt zo'n kille rekentruc niet. Vannacht is dan ook de laatste van mijn "oude" muizen vertrokken naar de Regenboogbrug. Niet rond de gemiddelde leeftijd van 2 jaar, maar pas na ruim 2,5 jaar. Het was een oude, frêle, magere dame geworden, maar zat nog vol streken. Zij heeft mijn veel plezier bezorgd. Nu heb ik nog één muizendame over. De kille rekentruc werd namelijk om zeep geholpen door mijn zwager die mij nog even twee jonge muizen cadeau deed voor mijn verjaardag. Maar niet getreurd: ook voor haar is een goede oplossing gevonden. Bij leven en welzijn gaat zij namelijk rond Kerst naar een goede kennis van mij in het zuiden van het land. Een vrouw met een huis vol dieren en een om muizen zeurende dochter. Dat was dus soepel opgelost.

De regels voor de invoer van huisdieren zijn best wel streng. Alle dieren zonder "EU Pet Passport" moeten zes maanden in quarantaine. En het enige quarantinecentrum in Ierland zit in Swords, even boven Dublin. Daarnaast kan het huisdierenpaspoort alleen bekomen worden voor katten, honden en fretten!

Het aanvragen van een "EU Pet Passport" is niet zo moeilijk, maar wel strikt aan voorwaarden en termijnen gebonden.
Het paspoort garandeert de volgende zaken:
- het huisdier komt uit een goedgekeurd land binnen de EU
- het huisdier is voorzien van een geïmplanteerde microchip
- het huisdier heeft een bloedtest ondergaan waarbij de aanwezigheid van anti-stoffen tegen rabiës is vastgesteld, tenminste zes maanden voor het vertrek naar Ierland
- het huisdier is ingeënt tegen rabiës
- het huisdier is behandeld tegen teken en wormen. Daarbij moet het huisdier behandeld zijn 24 tot 48 uur voor de reis en het moment dat de behandeling op het paspoort wordt ingeschreven.

Daarnaast mag een huisdier niet zo maar het land worden binnengebracht. Er zijn een aantal voorgeschreven routes en vervoersmaatschappijen teneinde de controle zo efficiënt mogelijk te maken. Zo mag Irish Ferries alleen huisdieren vervoeren op de route Cherbourg - Rosslare terwijl British Ferries dit alleen mag doen op de route Roscoff (Frankrijk) - Cork. Van de luchtvaartmaatschappijen is tot nu alleen het op Spanje vliegende Futura Airlines goedgekeurd. En tot slot moeten de huisdieren op deze routes begeleid worden door of namens de eigenaar.

Meer informatie is te vinden op de website van Oasis of via de directe link.

Investeren helpt echt

Mijn zuster tipte mij dat het misschien een goed idee was om vacuum-zakken te kopen voor het transport van kleding, beddegoed en dergelijke. Dat leek mij inderdaad een praktisch idee en dus ben ik op zoek gegaan naar zulke zakken.

Natuurlijk zijn zulke zakken dan prompt even niet leverbaar. Dus een weekje gewacht en bij een ander bezoekje aan de binnenstad van Groningen toch de Blokker eens opgezocht. En daar waren ze inderdaad wel beschikbaar. Eén grote en één kleine zak voor € 7,99 leek mij niet duur. En aangezien ik te weinig cash geld op zak had heb ik maar gelijk twee stel genomen.

Het was een fluitje van een cent om mijn reserve-dekbed in de grote zak te krijgen (ik ga het toch eens met de kleine zak proberen) maar daarna werd het even pielen voor ik goed door had hoe het vacuum trekken werkte. De instructie was namelijk wat onduidelijk, waardoor ik er wat meer onderdelen van de zak af schroefde dan noodzakelijk. En dus ook het ringetje wat het ventiel weer afsloot. Maar goed, stofzuiger er op en zuigen maar. Het was beslist een aardig gezicht om het dekbed (ongeveer 2 bij 1,40 meter) ineen te zien schrompelen tot een onooglijk lelijk maar vooral klein pakketje.
Helaas bleef dat niet lang zo. Een luid gesis maakte mij duidelijk dat er een heel klein winkelhaakje, niet groter dan een halve centimeter, in de zak zat ondanks een onbeschadigde verpakking. Toch maar even terug gaan dus. :-(

Maar het werkt wel en scheelt een ongelovelijke hoeveelheid ruimte! Misschien kunnen mijn dekbedden dus toch nog mee naar Ierland!

Inpakken

Nu er voor een belangrijk deel besloten is welke spullen meegaan en welke niet, kan er ook begonnen worden met inpakken. Ik had de laatste tijd de plaatselijke supermarkt al regelmatig van bananendozen ontdaan en zal daar voorlopig nog wel mee bezig blijven.

Zo waren er alleen al 13 dozen nodig om alle afgeschreven boeken in onder te brengen en handzaam te hebben voor de verkoop. Daar komt zeker nog wat bij, want tot nu toe gaat het uitdunnen van de boeken voorraad beslist harder dan de verkoop van de afgeschreven boeken.

Het nodige speelgoed is inmiddels overgebracht naar mijn moeder. Afscheid nemen van mijn playmobil, autootjes en kasteel-steentjes was toch wat veel gevraagd. Maar aangezien moeder regelmatig pakjes naar Ierland stuurt (en zal sturen) kan zij dit speelgoed eenvoudig als opvulmateriaal gebruiken. Met name de plastic kasteelsteentjes nemen veel ruimte in maar wegen bijna niets.

Goed inpakken vergt echter ook enige voorbereiding. Niet alleen moet je bepalen wat je in welke doos stopt, je moet er ook voor zorgen dat het spul in de doos blijft en dat je het later weer terug kunt vinden. Gelukkig was de Aldi zo vriendelijk om een tape-roller in de aanbieding te doen. En zo heb ik voor € 3,49 een houder en twee rollen tape van 50 mm breed en 62 meter lang. Daar moet een doos toch mee dicht te krijgen zijn! :-)
Ook heb ik bij de Image een hele dikke stift gekocht. Nu valt tenminste te lezen wat ik op de dozen geschreven heb. Met name voor woorden als "fragile" en "this side up" is dat wel belangrijk.

De eerste kast is nu bijna leeg en vijf dozen gevuld. Het begint heel voorzichtigjes op een verhuizing te lijken...

De ontmanteling is begonnen.

De afgelopen week is een belangrijke klus afgerond: de beslissingen welke meubels en grote spullen mee gaan of achterblijven. En ik ben in één moeite door maar gelijk begonnen met de ontmanteling van mijn huishouden.

Twee kwetsbare schilderijen heb ik nu ingepakt op een wijze die een veilig transport garandeerd. Een loze ruimte in een kinderbedje was groot genoeg voor het ene schilderij, terwijl het oppervlak van het kopschot groot genoeg was om daar letterlijk het andere schilderij tegenaan te plakken. Een lading bubbeltjes-plastic maakte het pakket veilig af.
Misschien is het vreemd dat ik een kinderbed meesleep, als alleenstaande man, maar er zit wel een heel verhaal achter. Het kinderbedje is namelijk ruim 70 jaar oud. Het bedje is door mijn grootvader gekocht voor mijn moeder. Nadat zij eruit gegroeid was is het naar mijn tante gegaan en hebben haar kinderen erin gelegen. Toen weer terug naar mijn moeder voor haar kinderen. En weer naar tante, nu voor de kleinkinderen. Ik mag het nu meenemen naar Ierland in de hoop dat spoedig mijn eigen of mijn zusters kinderen er gebruik van kunnen maken.

Ik heb inmiddels bij vrienden ook een heleboel van mijn huisraad in de aanbieding gegooid. Eens kijken waar ik hen mee kan verblijden. Gezien de reacties zit er wel wat tussen.
Verkopen via Speurders of weggeven (een opvang voor asielzoekers of de kringloopwinkel) kan altijd nog.

Eerst ga ik nog een groot aantal kleine zaken op Speurders zetten, daarna zullen zo rustig aan de meubels gaan verschijnen. De ontmanteling van mijn huishouden is nu echt zichtbaar begonnen!

Waarom deze titel?

Ik heb nu al een paar keer een vraag gekregen naar de titel van dit weblog.

Echt filosofische bespiegelingen zitter er niet achter verborgen. Het is natuurlijk een hele stap, zeg maar zelfs Sprong, om van Nederland naar Ierland te verhuizen.
Maar de titel heeft veel meer te maken met mijn levensmotto: "Je kunt wel met kleine stapjes een marathon uitlopen, maar je komt nooit in twee stappen droog een sloot over." Een heleboel van de "Problemen des levens" kun je oplossen door ze te analyseren en in kleine, hapklare brokken op te delen. Maar soms loop je tegen zaken aan die niet op te splitsen zijn, een sloot bijvoorbeeld. En dan is de enige methode die werkt: "even een aanloop nemen en springen".

Nu het kabinet in hoog tempo de economie aan het slopen is, racisme en intolerantie hand over hand aan het toenemen zijn, de kosten voor levensonderhoud de pan uitrijzen en mijn carrièremogelijkheden verdampen tot een vage droom, is het tijd het roer drastisch om te gooien. Ik zie er geen heil in om daarbij in Nederland te blijven, waar ik hoe langer hoe meer in de verdrukking kom.

Dan maar een aanloopje nemen, springen en in Ierland een nieuw bestaan opbouwen. Niet dat het daar het paradijs is, maar de mogelijkheden zijn er stukken beter dan hier....

Zorgen om morgen!

Nou, morgen is de verhuizing gelukkig nog niet aan de orde. Dat duurt nog een paar maandjes. Maar zorgen zijn er wel.

Ten eerste de ziektekostenverzekering. Als diabeet ben ik natuurlijk wel chronisch ziek, dus is het voor mij een noodzaak om mijn ziektenkosten goed te blijven verzekeren. Ik heb weinig zin om failliet te gaan als gevolg van een onverwachte medische complicatie. De Geove doet het op dit moment uitstekend. Geen enkele zorg daarover. En in Ierland weet ik inmiddels ook wat mij op medisch gebied te wachten staat: het Ierse ziekenfonds (Medical Card). Maar juist de periode tussen 31 december en mijn aankomst in Ierland baren mij zorgen. Ik hoor steeds van die nare verhalen over jaarcontracten terwijl ik maar vier of vijf maand in Nederland verzekerd hoef te zijn. Geove kan mij op dit moment ook nog niet verder informeren...
Inmiddels ben ik er ook achter gekomen dat "OOM Verzekeringen" (https://www.oomverzekeringen.nl/index.asp) gespecialiceerd is in het kortdurend verzekeren van Nederlanders in den vreemde. Gezien de vrijblijvende premieberekening kan zo'n verzekering wel eens het gezochte vangnet zijn. Ik zal het maar eens grondig onderzoeken.

Ten tweede is er de energierekening. Mijn huidige leverancier Essent heeft al geregeld de krant gehaald met haar administratie. Voorzichtig gesteld is die namelijk niet helemaal bij de tijd. Afmeldingen worden vergeten, voorschotten niet of te veel berekend en nog veel meer ellende waar de gewone klant de dupe van is.
Wie garandeert mij nu dat de Essent het in 1 keer gaat snappen dat ik van Groningen naar Ierland verhuisd ben? En ontploft hun systeem wanneer blijkt dat ik in Ierland kom te wonen op een adres zonder straatnaam, huisnummer of postcode?
Het gaat bij Essent best wel om veel geld, dus dit baart mij serieus zorgen!

Op weg naar de grote uitverkoop

Eén van de vele lastige voorbereidingen voor een emigratie is te bepalen welke spullen mee gaan en welke achter moeten blijven. Van een heleboel meubels was het niet moeilijk te bepalen of ze mee zouden gaan, anderen waren moeilijker.

De makkelijke meubels waren bijvoorbeeld mijn loodzware eetkamerset (blijft achter), mijn TV (gaat naar mijn moeder), mijn bureau (gaat mee) , de koelkast (blijft achter) en de wasmachine (blijft achter). Lastiger meubels waren bijvoorbeeld mijn salontafel (blijft wegens plaatsgebrek achter), mijn kledingkast (blijft vanwege het grote gewicht achter), mijn stalen boekenkast (blijft achter, ik doe zoveel boeken weg dat hij overbodig aan het worden is) en mijn bureaustoel (gaat mee, vervanging kost een fortuin). Over die lastige meubels heb ik trouwens pas maandagavond een beslissing genomen...

Verreweg de meeste spullen die (tot op heden) mee gaan, zijn afkomstig uit mijn studeerkamer: mijn bureau (demontabel), mijn bureaustoel en een kleine eettafel (demontabel). Uit alle andere kamers gaat nog minder mee.

Het is wel jammer om zo veel meubels weg te doen die ik in jaren bij elkaar verzameld heb. De transportkosten zijn echter hoog en sommige van mijn meubels zijn dat gewoon niet meer waard. Andere meubels (zoals het witgoed) zijn in Ierland minder goed bruikbaar vanwege een ander stekker-systeem wat daar gebruikt wordt.
Daarnaast verwacht ik in Ierland niet al te lang op mijn logeeradres te zitten. Zo lang ik geen rijbewijs heb lijkt het mij veel simpeler om dicht bij mijn werk te wonen. Woonruimte is echter ook in County Clare niet bijzonder makkelijk te vinden als je een huurwoning zoekt. Dus lijkt het mij realistisch om gewoon een kamer te gaan huren. En aangezien die kamers vrijwel altijd gemeubileerd verhuurd worden, zie ik niet in waarom ik zware of grote meubels mee moet gaan slepen.

Het gaat een nieuw begin worden. Nieuwe, eigen spullen maken die overgang makkelijker!