De ontmanteling is begonnen.

De afgelopen week is een belangrijke klus afgerond: de beslissingen welke meubels en grote spullen mee gaan of achterblijven. En ik ben in één moeite door maar gelijk begonnen met de ontmanteling van mijn huishouden.

Twee kwetsbare schilderijen heb ik nu ingepakt op een wijze die een veilig transport garandeerd. Een loze ruimte in een kinderbedje was groot genoeg voor het ene schilderij, terwijl het oppervlak van het kopschot groot genoeg was om daar letterlijk het andere schilderij tegenaan te plakken. Een lading bubbeltjes-plastic maakte het pakket veilig af.
Misschien is het vreemd dat ik een kinderbed meesleep, als alleenstaande man, maar er zit wel een heel verhaal achter. Het kinderbedje is namelijk ruim 70 jaar oud. Het bedje is door mijn grootvader gekocht voor mijn moeder. Nadat zij eruit gegroeid was is het naar mijn tante gegaan en hebben haar kinderen erin gelegen. Toen weer terug naar mijn moeder voor haar kinderen. En weer naar tante, nu voor de kleinkinderen. Ik mag het nu meenemen naar Ierland in de hoop dat spoedig mijn eigen of mijn zusters kinderen er gebruik van kunnen maken.

Ik heb inmiddels bij vrienden ook een heleboel van mijn huisraad in de aanbieding gegooid. Eens kijken waar ik hen mee kan verblijden. Gezien de reacties zit er wel wat tussen.
Verkopen via Speurders of weggeven (een opvang voor asielzoekers of de kringloopwinkel) kan altijd nog.

Eerst ga ik nog een groot aantal kleine zaken op Speurders zetten, daarna zullen zo rustig aan de meubels gaan verschijnen. De ontmanteling van mijn huishouden is nu echt zichtbaar begonnen!