Nachtportier

Het is wel even wennen allemaal, die nieuwe baan. Ik heb met deze baan veel meer “verantwoordelijkheid” en tegelijkertijd meer fysiek werk dan in mijn vorige baan.

Grof gesteld ben je als nachtportier verantwoordelijk voor de zorg voor alle gasten gedurende de nacht. Deels houd dat in dat ik geregeld roomservice moet leveren: drankjes en eenvoudige hapjes (doorgaans sandwiches). Maar ik moet ook zorgdragen voor de veiligheid van alle gasten. Wat dat betreft ben ik zeer blij met het feit dat mijn vorige werkgever (Wijkcentrum Het Dok in Groningen) mij in staat gesteld heeft mijn diploma’s EHBO en BedrijfsHulpVerlening (BHV) te behalen. De daarbij opgedane kennis is nu een welkome steun voor mijn zelfvertrouwen. Dus: dankjewel Liesbet en Herman! Het afsluiten van ramen en deuren en de controle van nooduitgangen valt ook onder mijn pakket.

Een ander belangrijk onderdeel van mijn werk is veel “lichamelijker” dan mijn vorige baan als administratief medewerker. En dat heeft mij dus ook een nieuw respect opgeleverd voor de schoonmaakwereld. Nu wist ik sowieso al dat zij ook belangrijk werk deden maar ik heb toch stelselmatig de zwaarte van het werk van mijn collega’s onderschat. Er zit nog een duidelijk verschil in tussen “een keertje toiletten schoonmaken” en “zorgen dat de dames en heren toiletten voor 06.00 uur schoon zijn”. En met het genoegen van veel (huwelijks-)feesten in het hotel kan men wel een schatting maken van de goorheid van de toiletten. Maar met rubber handschoenen en de mogelijkheid naar buiten te vluchten voor frisse lucht valt het toch prima te doen. Alleen vertel mij geen verhaaltjes meer over het feit dat damestoiletten altijd schoner zijn dan herentoiletten… [Verdere details zijn op verzoek van de “Nederlands-Ierse Vereniging Van Toiletten-Poetsers” weggelaten.]
Om heel eerlijk te zijn moet ik ook toegeven dat ik het stofzuigen onderschat heb. Het maakt toch wel verschil of je je eigen huis staat te stofzuigen (doorgaans zo’n 90 tot 120 vierkante meter) of dat je bedrijfsmatig aan het stofzuigen bent. Meestal moet ik namelijk eerst nog even de stofzuiger opsporen maar daarna kan ik de Lower Bar (ca. 20x20 meter), de gangen (ca. 40 meter van 3 meter breed), de lobby (ca. 10x10 meter), de receptie (ca. 4x4 meter) en kantoor (ca. 5x2 meter) doen. Na dat “kleine klusje” pak ik doorgaans even mijn pauze omdat ik ongeveer mijn overhemd uitzweet. En twee dagen in de week wacht dan nog het schoonmaken van de Flagship Bar vol met tegels en groeven. Hmmm, en ik zou bijna het lulligste schoonmaakklusje nog vergeten te noemen: het opvegen van de peuken voor het gebouw met behulp van een soort stoffer en blik aan lange stelen. (Het is verboden in openbare gebouwen te roken!)

Maar goed, er zijn ook tal van andere dingen te doen. De roomservice heb ik al eerder even aangestipt. Ik moet echter ook de kaarten voor de ontbijtservice ophalen die de mensen aan hun kamerdeur op moeten hangen. Dat betekent dat ik geruime tijd na 03.00 uur (de uiterste tijd op de kaart op te hangen) even het gehele hotel door mag lopen om de kaarten te verzamelen. Met de “maaltijden lijst” en de restaurantsleutels gaan deze vervolgens naar de ochtendploeg van het restaurant en de keuken. Ergens gedurende de nacht moet ik ook nog de kassa’s tellen en verwerken in het computersysteem, de update en de backup draaien, de room-charges (kamerrekeningen op z’n Nederlands??) inkloppen, de 4 nachtrapporten uitprinten en het financiële dagoverzicht printen (wat gedurende een uur het reserveringssysteem platlegt). En soms duiken er wat andere verrassingen op zodat ik al als uitsmijter gefungeerd heb, een dronken man naar de taxi gehesen heb, kandelaars schoon heb staan te maken en een grote spiegel heb staan te poetsen.

Maar goed, als beloning voor deze inspanningen krijg ik een heel behoorlijk loon en kan ik elke morgen genieten van het uitzicht op de zee aangezien het hotel op niet meer dan een metertje of dertig van de Atlantische Oceaan ligt…

Yippy!!!!!! Een baan!

Het heeft allemaal veel langer geduurd dan verwacht maar de droom is toch werkelijkheid geworden: ik heb een baan. Niet bij het hotel dat een halfzachte toezegging had gedaan (en waar ik dus prompt niets meer van hoorde) maar bij een “buurman”-hotel in Spanish Point, County Clare. [Dit bericht komt met een flinke vertraging binnen op de weblog, sorry daarvoor!]

Het is even een wilde zoektocht geweest naar een baan. Ik heb mij namelijk in eerste instantie wat in slaap laten wiegen door de gedane toezegging. Na het rauwe ontwaken ben ik als een idioot gaan solliciteren bij alles wat los en vast zat. En nauw kijken deed ik ook al niet. Dus heb ik nog sollicitatiegesprekken gehad voor een baan als nachtportier in Kilkee voor 2 nachten per week, als kassamedewerker bij een supermarkt in Kilrush en als “deli/hotcounter” (zeg maar de broodjes en warme hapjes afdeling van een supermarkt) medewerker in Quilty. Geen van drieën werd wat. Naast deze drie heb ik nog zo’n beetje elke supermarkt en bouwmarkt in de omgeving benaderd. Maar het was juist de serie open sollicitaties naar hotels die de winnaar opleverde. Tja, ik kon ook niet weten dat mijn sollicitatie binnen kwam daags na het ontstaan van een vacature. En dat zij daar graag een wat ouder en veelzijdig iemand voor wilden hebben. Het was wat vreemd een sollicitatiegesprek te hebben op een zondag om 17.00 uur maar het was duidelijk de inspanning waard…

Naast alle paperassen-perikelen en sollicitatie-activiteiten heb ik ook nog even tijd gevonden om de medische stand hoofdpijn te bezorgen. En voor Nederlandse begrippen deed ik helemaal niets vreemds: vragen om nieuwe insuline, nieuwe teststripjes voor mijn glucosemeter en ik wilde mijn naaldencontainer omruilen. In Nederland wisselde ik de naaldencontainer gewoon om bij de apotheek, teststripjes bestelde ik gewoon bij postorderbedrijf Hermedico en voor de insuline leverde ik een doosje in bij de huisarts en daags daarna kon ik het ophalen. Echter, ik blijk zo’n beetje de enige insulineafhankelijke diabetespatiënt te zijn in Milltown-Malbay. De akelige situatie ontstond dus dat ik beter wist wat er aan de hand was dan hij. Ruim voor ik naar Ierland vertrok had ik al gecontroleerd of mijn medicijnen daar ook leverbaar waren en zo ja, onder welke naam. De huisarts moest echter nakijken of mijn Levemir ook daadwerkelijk in Ierland geleverd kon worden (ja dus) en in welke vorm. Goed, receptje uitgeschreven en klaar leek het (hier kom ik dus nog op terug). De teststrips leken makkelijker te gaan, dit was vrij simpel gevonden in het naslagwerk van leverbare middelen. Dus ook hier een receptje uitgeschreven. Ik wilde ook even weten hoe het beleid was ten aanzien van de vergoeding van de teststripjes. Dat was echter iets wat mijn huisarts niet wist maar hij zou er met spoed navraag naar (laten) doen. Wordt vervolgd dus. En toen de naaldencontainer. Hiervoor moest de huisarts toch even de aan de groepspraktijk verbonden verpleegkundige raadplegen. Zij bleek echter ook niet te weten hoe het met de verstrekking van deze containers zat. Zij hebben mij voorlopig van mijn volle exemplaar afgeholpen en mij een overgeschoten container gegeven maar ook dit moest nagevraagd worden…
Goed, met twee receptjes op weg naar de apotheek. Geen probleem, alleen een flinke wandeling (de huisartsenpraktijk ligt een stukje buiten het dorp). Al ras bleek mij dat er wel een probleem was. De Levemir was inderdaad leverbaar maar bleek helaas niet voorradig. Of ik de volgende dag dit op kon halen? Oké, ik moet dat spul toch hebben. De teststrips leverden ook problemen op. Men had wel teststrips voor de Roche AccuChek maar voor een ander type. Na veel vijven en zessen kwamen wij tot de conclusie dat mijn glucosemeter in Ierland een andere naam droeg dan in Nederland. De voorradige strips bleken gelukkig gewoon te werken, dus die hobbel was met enige moeite genomen. De volgende dag was ik dus terug bij de apotheek voor mijn Levemir. Tot mijn verbazing kreeg ik een drietal grote dozen in handen gedrukt. In plaats van kleine doosjes met 5 penfills voor mijn injectiepen kreeg ik doosjes met vijf voorgevulde injectiepennen. Ik zal de komende keer eens navragen het in Ierland standaard is om voorgevulde injectiepennen te verstrekken of dat hij mijn bestelling verkeerd begrepen heeft. In ieder geval heb ik alles wat ik nodig heb!

Het leven op de boerderij gaat natuurlijk ook gewoon door. Het voorjaar begint eindelijk door te zetten wat een aantal flinke klussen oplevert. Kunstmest uitrijden en kalfjes onthoornen bijvoorbeeld. Ik heb over deze klussen eerder wat verhalen gepubliceerd maar ik weet even niet of dit hier was. Op verzoek ik wil deze verhalen wel hier publiceren. Met name het drijven van koeien leverde een geweldig grappig verhaal op aangezien het niet helemaal naar wens ging! Inmiddels zijn alle moederkoeien en kalfjes vanuit de stal de weide in gestuurd. Vanwege het slechte voorjaar is er nog (te) weinig gras maar met een beetje bijvoeren van kuilgras en krachtvoer doen alle koeien het prima. Inmiddels is ook het bijna 2-jarige veulen uit zijn stal gehaald en naar het weiland gebracht. Deze hengst moest even wennen aan dat groene spul maar na een flinke renpartij had hij toch door dat het prima te eten was. Inmiddels is er al een paardenliefhebber annex handelaar even een babbel met mijn zwager komen maken over dit paard, dus mogelijk dat het spoedig verkocht kan worden. Dat geeft weer ruimte want er is nog een veulen (1-jarige merrie) op stal. De merrie zou trouwens weer drachtig zijn maar dit bleek toch een misvatting.