Het drietal weer compleet
Het drietal weer compleet
Eén van de redenen van mijn tijdelijke afwezigheid was het arriveren van mijn Moeder in Ierland. Na het vertrek van mijn zuster (in 2002) en van mij (2006) was duidelijk dat er voor haar in Nederland niets meer te halen viel. Het was mij trouwens al opgevallen dat haar gezondheid achteruit begon te gaan zodra ik mijn definitieve beslissing had genomen om te vertrekken. En zo viel met Kerstmis de beslissing: Moeders zou op 1 maart in Ierland arriveren!
Goed, Moeders kon nu dus ook zelf ervaren hoe ingrijpend een uitverkoop van je huishouden is. Ze is er stoerder in geweest dan ik verwacht had! Dat ze haar eetkamertafel en 1 boekenkastje mee zou nemen was wel duidelijk. De eerste is zo’n 45 jaar oud, de ander zo’n 60 jaar. Dat is moeilijk scheiden dan. Maar tot mijn grote verbazing heeft zij ook de linnenkast verkocht, die zij samen met wijlen mijn vader gekocht heeft kort voor haar huwelijk. Die kast was dus ook al zo’n 45 jaar oud. En zo heeft zij meer offers gebracht. Een geluk was wel dat de nieuwe bewoonster van haar huis een aantal zaken wel over wilde nemen. Dat bespaarde ons bijvoorbeeld de verkoop / verwijdering van de wasmachine en de koelkast.
Toch is de verhuizing niet helemaal goed gegaan. Op het einde werd mijn moeder door de drukte een beetje onder de voet gelopen en kon ze het papierwerk niet meer aan. Dat werd dus vriendelijk voor mij bewaard (das dus niet echt hiephoi…) Na een tamelijk dramatische reis naar Nederland (vliegtuig met technische storing in Shannon EN – na overstap – in Dublin, tas tijdelijk zoek op Schiphol, lunch en diner gemist, trein gemist, ongeval in Alkmaar) kwam ik met zo’n drie uur vertraging toch eindelijk eens aan in Alkmaar. Natuurlijk uitgeput en uitgehongerd, maar een bord stamppot boerenkool verhelpt gelukkig veel! En de volgende dag kon ik lekker gaan klussen om alle administratieve zaken af te werken en adreswijzigingen te verzenden [pas altijd op voor zaken die opvallend soepel gaan]. De volgende dagen zijn wij hard aan het werk geweest. Zeil uit het huis verwijderen, gordijnen weghalen, inpakken en schoonmaken. De gebruikelijke riedel. Het zweet stroomde rijkelijk en de voorraad vuilniszakken en verhuisdozen slonk met een noodtempo. Niets vreemds aan.
En toen kwam de gebruikelijk klap: huis weg. Nee, geen geintje. Het appartement in Kilmihil wat mijn zuster en zwager geregeld hadden werd ineens vergeven aan een stel Polen. De eigenaar kon van deze mensen namelijk drie keer zoveel krijgen als wat mijn Moeder zou gaan betalen. En zo was mijn Moeder een week voor zij zou emigreren ineens haar huis kwijt omdat een (censuur) verhuurder ineens eurotekens in zijn ogen kreeg. Mijns inziens zijn zowel mijn Moeder als die Polen opgelicht maar bewijs dat maar eens. De verhuur was geregeld op handdruk…
Wat te doen nu? Je kan een 71-jarige vrouw niet echt op straat zetten. En dus kwam mijn zuster met dezelfde oplossing als toen ik arriveerde: trek maar bij mij in en daarna zien we wel verder. Maar intussen waren natuurlijk wel al mijn adreswijzigingen (zo’n vijf dagen eerder verzonden) gelijk waardeloos. Daar moest dus ook wat op gevonden worden.
Afijn, daags na het fijne bericht van de valse huisbaas arriveerde mijn zuster ook in Nederland. En gezamenlijk hebben wij de boel verder afgewerkt. Er was een heel klein probleempje toen de verhuizers (Gul en Alberts, aangesloten bij Euromovers) op woensdag kwamen om de spullen op te halen. Er was ons gezegd dat zij tussen 14.00 en 16.00 uur zouden arriveren. Dus om 16.30 uur maar gebeld. Het bleek dat de verhuizers nog een ander klusje voor ons hadden wat iets groter bleek te zijn dan verwacht: geen tien kubieke meter maar dertig kubieke meter plus veel inpakwerk. Gul en Alberts stuurden prompt een andere wagen en rond 17.30 begon het inladen in de stromende regen. Maar met vereende krachten was na twee uur noeste arbeid alles gelabeld, beschermend ingepakt en ingeladen. Dat Moeders 16 kubieke meter spullen had in plaats van de geschatte 10 kon haar niet zoveel schelen. De boel was onderweg.
Daags na de verhuizers zou de gemeente Alkmaar zich ontfermen over het grof vuil. En dus was iedereen weer vroeg paraat om de rommel netjes voor tien uur aan de straat te zetten. Natuurlijk kwamen die jongens pas om twee uur…
Intussen liepen alle buren in en uit om afscheid te nemen. Ze bleek tamelijk gezien in de buurt dus dat afscheid nemen ging met aardig wat tranen gepaard (jakkie). En na veel veeg en stofzuigwerk hadden wij dan toch de boel leeg en veegschoon. Dat woningbouwcorporatie Vitalis vervolgend de meest schandalige en hufterige opzichtster langs stuurde voor de oplevering kon de pret niet drukken. Zelfs niet toen dat (censuur) wijf mijn Moeder dwong nog even de schuur en de schutting af te breken die de nieuwe bewoonster dolgraag over wilde nemen. Een goede kennis heeft gelukkig dat vuiltje voor zijn rekening genomen.
Goed, daarna hebben wij Moeders de auto ingegooid en hebben haar meegesleept naar vliegveld Weeze/Düsseldorff (nabij Venraij). Afgezien van een file tussen Haarlem en Arnhem ging alles soepel. Het vinden van het vliegveld liep wat moeizamer door de slechte bebording maar ook dat liep goed af. Dat RyanAir geen luxe vliegtuigen heeft veronderstel ik bekend maar in ieder geval brachten zij ons vlotjes naar Shannon. Daar werden wij opgepikt door mijn zwager.
En zo stond op 1 maart mijn ouwe Moedertje op Ierse grond, als wannabee-Ierse.
Nu was het wachten nog op de vrachtwagen met spullen. Het was moeilijk te zeggen wanneer die precies zou arriveren. Men zou dus even bellen. Goed, de verhuizers bleken dus door een storm twee dagen vastgezeten te hebben in Holyhead (wat een nog saaiere plaats is dan Herman Finkers’ Almelo). En dus kwamen zij aan op de meest beroerde tijd die ze konden bedenken: woensdagmorgen. Na een rustige nachtdienst (van 23.00 tot 07.00 uur) dook ik dus vlot mijn bed in om zoveel mogelijk slaap te krijgen voor we de verhuizers op moesten gaan pikken. Dat werd dus een heerlijk nacht van welgeteld één (1) uur. En toen belde zuslief dat de verhuizers eraan kwamen. Zucht. De verhuizers werden netjes opgepikt en naar het huis van een goede vriend geleid. Deze vriend had welwillend een flinke zolderkamer voor onbepaalde tijd ter beschikking gesteld. Dat ik na een paar uur werken ongeveer instortte zal waarschijnlijk niemand verbazen.
Soms moet je echter geluk hebben. Mijn Moeders laarzen bleken te klein en dus kwamen ze naar Milltown Malbay om nieuwe te kopen. En wat zien ze bij de winkel hangen: een advertentie dat er een appartement te huur is. Bij noodgevallen kun je vlot zaken doen en dus pikten wij netjes dat appartement in. Dat de huurder er nog uit moest en dat er flink schoongemaakt moest worden was een detail. Maar afgelopen zaterdag is mijn Moeder in het appartement getrokken na slechts 1 maand bij mijn zuster gewoond te hebben (ik heb er tien weken gewoon voor ik een appartement had). Klein probleem: mijn Moeder is nu mijn buurvrouw… :-)
Eén van de redenen van mijn tijdelijke afwezigheid was het arriveren van mijn Moeder in Ierland. Na het vertrek van mijn zuster (in 2002) en van mij (2006) was duidelijk dat er voor haar in Nederland niets meer te halen viel. Het was mij trouwens al opgevallen dat haar gezondheid achteruit begon te gaan zodra ik mijn definitieve beslissing had genomen om te vertrekken. En zo viel met Kerstmis de beslissing: Moeders zou op 1 maart in Ierland arriveren!
Goed, Moeders kon nu dus ook zelf ervaren hoe ingrijpend een uitverkoop van je huishouden is. Ze is er stoerder in geweest dan ik verwacht had! Dat ze haar eetkamertafel en 1 boekenkastje mee zou nemen was wel duidelijk. De eerste is zo’n 45 jaar oud, de ander zo’n 60 jaar. Dat is moeilijk scheiden dan. Maar tot mijn grote verbazing heeft zij ook de linnenkast verkocht, die zij samen met wijlen mijn vader gekocht heeft kort voor haar huwelijk. Die kast was dus ook al zo’n 45 jaar oud. En zo heeft zij meer offers gebracht. Een geluk was wel dat de nieuwe bewoonster van haar huis een aantal zaken wel over wilde nemen. Dat bespaarde ons bijvoorbeeld de verkoop / verwijdering van de wasmachine en de koelkast.
Toch is de verhuizing niet helemaal goed gegaan. Op het einde werd mijn moeder door de drukte een beetje onder de voet gelopen en kon ze het papierwerk niet meer aan. Dat werd dus vriendelijk voor mij bewaard (das dus niet echt hiephoi…) Na een tamelijk dramatische reis naar Nederland (vliegtuig met technische storing in Shannon EN – na overstap – in Dublin, tas tijdelijk zoek op Schiphol, lunch en diner gemist, trein gemist, ongeval in Alkmaar) kwam ik met zo’n drie uur vertraging toch eindelijk eens aan in Alkmaar. Natuurlijk uitgeput en uitgehongerd, maar een bord stamppot boerenkool verhelpt gelukkig veel! En de volgende dag kon ik lekker gaan klussen om alle administratieve zaken af te werken en adreswijzigingen te verzenden [pas altijd op voor zaken die opvallend soepel gaan]. De volgende dagen zijn wij hard aan het werk geweest. Zeil uit het huis verwijderen, gordijnen weghalen, inpakken en schoonmaken. De gebruikelijke riedel. Het zweet stroomde rijkelijk en de voorraad vuilniszakken en verhuisdozen slonk met een noodtempo. Niets vreemds aan.
En toen kwam de gebruikelijk klap: huis weg. Nee, geen geintje. Het appartement in Kilmihil wat mijn zuster en zwager geregeld hadden werd ineens vergeven aan een stel Polen. De eigenaar kon van deze mensen namelijk drie keer zoveel krijgen als wat mijn Moeder zou gaan betalen. En zo was mijn Moeder een week voor zij zou emigreren ineens haar huis kwijt omdat een (censuur) verhuurder ineens eurotekens in zijn ogen kreeg. Mijns inziens zijn zowel mijn Moeder als die Polen opgelicht maar bewijs dat maar eens. De verhuur was geregeld op handdruk…
Wat te doen nu? Je kan een 71-jarige vrouw niet echt op straat zetten. En dus kwam mijn zuster met dezelfde oplossing als toen ik arriveerde: trek maar bij mij in en daarna zien we wel verder. Maar intussen waren natuurlijk wel al mijn adreswijzigingen (zo’n vijf dagen eerder verzonden) gelijk waardeloos. Daar moest dus ook wat op gevonden worden.
Afijn, daags na het fijne bericht van de valse huisbaas arriveerde mijn zuster ook in Nederland. En gezamenlijk hebben wij de boel verder afgewerkt. Er was een heel klein probleempje toen de verhuizers (Gul en Alberts, aangesloten bij Euromovers) op woensdag kwamen om de spullen op te halen. Er was ons gezegd dat zij tussen 14.00 en 16.00 uur zouden arriveren. Dus om 16.30 uur maar gebeld. Het bleek dat de verhuizers nog een ander klusje voor ons hadden wat iets groter bleek te zijn dan verwacht: geen tien kubieke meter maar dertig kubieke meter plus veel inpakwerk. Gul en Alberts stuurden prompt een andere wagen en rond 17.30 begon het inladen in de stromende regen. Maar met vereende krachten was na twee uur noeste arbeid alles gelabeld, beschermend ingepakt en ingeladen. Dat Moeders 16 kubieke meter spullen had in plaats van de geschatte 10 kon haar niet zoveel schelen. De boel was onderweg.
Daags na de verhuizers zou de gemeente Alkmaar zich ontfermen over het grof vuil. En dus was iedereen weer vroeg paraat om de rommel netjes voor tien uur aan de straat te zetten. Natuurlijk kwamen die jongens pas om twee uur…
Intussen liepen alle buren in en uit om afscheid te nemen. Ze bleek tamelijk gezien in de buurt dus dat afscheid nemen ging met aardig wat tranen gepaard (jakkie). En na veel veeg en stofzuigwerk hadden wij dan toch de boel leeg en veegschoon. Dat woningbouwcorporatie Vitalis vervolgend de meest schandalige en hufterige opzichtster langs stuurde voor de oplevering kon de pret niet drukken. Zelfs niet toen dat (censuur) wijf mijn Moeder dwong nog even de schuur en de schutting af te breken die de nieuwe bewoonster dolgraag over wilde nemen. Een goede kennis heeft gelukkig dat vuiltje voor zijn rekening genomen.
Goed, daarna hebben wij Moeders de auto ingegooid en hebben haar meegesleept naar vliegveld Weeze/Düsseldorff (nabij Venraij). Afgezien van een file tussen Haarlem en Arnhem ging alles soepel. Het vinden van het vliegveld liep wat moeizamer door de slechte bebording maar ook dat liep goed af. Dat RyanAir geen luxe vliegtuigen heeft veronderstel ik bekend maar in ieder geval brachten zij ons vlotjes naar Shannon. Daar werden wij opgepikt door mijn zwager.
En zo stond op 1 maart mijn ouwe Moedertje op Ierse grond, als wannabee-Ierse.
Nu was het wachten nog op de vrachtwagen met spullen. Het was moeilijk te zeggen wanneer die precies zou arriveren. Men zou dus even bellen. Goed, de verhuizers bleken dus door een storm twee dagen vastgezeten te hebben in Holyhead (wat een nog saaiere plaats is dan Herman Finkers’ Almelo). En dus kwamen zij aan op de meest beroerde tijd die ze konden bedenken: woensdagmorgen. Na een rustige nachtdienst (van 23.00 tot 07.00 uur) dook ik dus vlot mijn bed in om zoveel mogelijk slaap te krijgen voor we de verhuizers op moesten gaan pikken. Dat werd dus een heerlijk nacht van welgeteld één (1) uur. En toen belde zuslief dat de verhuizers eraan kwamen. Zucht. De verhuizers werden netjes opgepikt en naar het huis van een goede vriend geleid. Deze vriend had welwillend een flinke zolderkamer voor onbepaalde tijd ter beschikking gesteld. Dat ik na een paar uur werken ongeveer instortte zal waarschijnlijk niemand verbazen.
Soms moet je echter geluk hebben. Mijn Moeders laarzen bleken te klein en dus kwamen ze naar Milltown Malbay om nieuwe te kopen. En wat zien ze bij de winkel hangen: een advertentie dat er een appartement te huur is. Bij noodgevallen kun je vlot zaken doen en dus pikten wij netjes dat appartement in. Dat de huurder er nog uit moest en dat er flink schoongemaakt moest worden was een detail. Maar afgelopen zaterdag is mijn Moeder in het appartement getrokken na slechts 1 maand bij mijn zuster gewoond te hebben (ik heb er tien weken gewoon voor ik een appartement had). Klein probleem: mijn Moeder is nu mijn buurvrouw… :-)
posted by Eddy Landzaat | 16:24
|
4 comments
