Integreren

Ik ben naar Ierland getrokken om een nieuwe toekomst op te bouwen. Mijn vooruitzichten in Nederland waren dankzij het fijne overheidsbeleid om zijn zachts gezegd tragisch te noemen. Een toekomst als levenslange bijstandstrekker leek daarbij voor mij weggelegd. En mijn werkgever was dan wel met een heroïsch gevecht bezig om mijn baan in stand te houden maar ik vreesde toch dat zij niet opkonden tegen het onbenul en de onwil van de overheid. Het gras van de buren was aanzienlijk groener (in dit geval letterlijk) en dus vertrok ik afgelopen maart naar Ierland.

In eerste instantie heb ik mij vastgelegd op het bereiken van drie doelen: huis, werk en transport. Het eerste doel bereikte ik op 26 april toen ik kon starten bij Burke’s Armada Hotel in Spanish Point. Het tweede doel werd (deels) bereikt op 24 mei toen ik een mountainbike aanschafte. En het derde doel werd op 28 mei bereikt toen ik verhuisde naar mijn eigen appartement in Milltown Malbay, op fietsafstand van het Armada Hotel. Daarna barstte het toeristenseizoen in volle hevigheid los en werd ik enigszins beperkt tot werken, slapen en de plaatselijke pub bezoeken.
Gedurende het seizoen begon de beperktheid van mijn leven al een beetje te kriebelen. Niet dat ik echt ontevreden was maar het begon mij te irriteren dat ik mijn vleugels niet uit kon slaan wat ik zo dolgraag wilde doen.

Nu het toeristenseizoen vrijwel afgelopen is en de studenten weer hun plaatsen in de collegebanken ingenomen hebben, komt ook het sociale leven weer vol op gang. Overal starten cursussen en clubs in een verscheidenheid die niet onder doet voor Nederland. En ik zat daar natuurlijk met mijn neus bovenop om te zien of er wat leuks tussen zat. Elke poster in de winkels en de twee (wekelijkse) lokale kranten werden grondig doorgespit. En al snuffelend kwam er inderdaad wat leuks bovendrijven. Uit hetzelfde nummer van de Clare Champion pikte ik een aankondiging op van een “setdancing”-cursus in Milltown Malbay en mijn zuster pikte een aankondiging op van een cursus “social and wedding”-dancing in Ennis.

Om een lang verhaal kort te maken: afgelopen dinsdag (3 oktober) zijn mijn zuster, zwager en ik afgereisd naar Ennis (25 minuten met de auto) voor de cursus “social and wedding”-dancing. Wat ik heel prettig vond was dat het een cursus was voor absolute beginners én dat er geen partner noodzakelijk was. En zo deed ik mijn eerst wankelige stapjes op het pad van de wals, de jive en de foxtrot. Ik zal nog veel moeten oefenen maar ik zal het vast wel onder de knie krijgen!
En 4 oktober probeerden wij (= mijn zuster en ik) de “setdancing”-cursus in Milltown Malbay. Ik had het idee dat het ook hier om een cursus voor beginners ging maar dat bleek niet het geval. Het bleek een cursus voor gevorderden te zijn waarbij de docent absoluut geen aandacht voor de beginners had. Na ongeveer een kwartiertje gaven wij het op om het geheel bij te benen en halverwege zijn we gewoon weggegaan. Jammer, want ik vind setdancing altijd leuk om naar te kijken. Ik ben nu maar weer op zoek gegaan naar een andere “setdancing”-cursus, hier in Milltown Malbay of elders in de county.

De beide danscursussen zijn voor mij een poging wat te integreren in het sociale leven in Milltown Malbay. Ik ben niet van plan om strikt een “Nederlander in Ierland” te blijven, wat sommige mensen proberen. Zo is er bijvoorbeeld een Nederlands echtpaar in County Clare die netjes dagelijks een Nederlandse krant lezen en speciaal een satellietschotel aangeschaft hebben om de Nederlandse TV-zenders te kunnen ontvangen. Volstrekt idioot! Wat heb je eraan om in Ierland te weten wat de Albert Hein in de aanbieding heeft? Nope, ik lees Ierse kranten (Clare Champion, Clare People en Irish Independent), kijk Ierse Tv-zenders (als de ontvangst tenminste goed is) en ik klets met iedereen op mijn werk en in de pub. Dat lijkt mij een veel betere manier om een sociaal netwerk op te bouwen dan op een “Hollands eilandje in Clare” te blijven zitten…

Inmiddels mag de plaatselijke bibliotheek óók op mijn aandacht rekenen. Deels voor de romans (om mijn Engels te verbeteren), deels voor hun studieboeken (voor mijn genealogisch onderzoek). En zo bouw ik langzaam maar gestaag mijn netwerk uit.

Natuurlijk ben ik nog lang niet geïntegreerd. Dat is een kwestie van een lange adem en noeste inspanning. Maar ik vertik het om als een buitenlander aan de zijlijn van het Ierse Leven te blijven staan. Ierland is tot nu toe gul geweest voor mij, nu moet ik gul zijn voor Ierland...