Hellup, papierwerk!
Zo langzaam aan begint het leven hier weer vorm te krijgen. Ik heb eerst even een paar dagen “vakantie” genomen na aankomst hier in County Clare. Dat wil zeggen: ik kwam op vrijdagmiddag 17 maart 2006 (Sint Patricksday) aan en begon pas maandag 20 maart 2006 aan het papierwerk.
De eerste stap was het aanvragen van een PPS-nummer oftewel de Ierse versie van het SOFI-nummer bij het kantoor van “Social and Family Affairs”. Na geruime tijd wachten was iemand zo vriendelijk ons te vertellen welke papieren wij exact nodig hadden voor het aanvragen van een PPS-nummer: identiteitsbewijs (aanwezig), adreslegitimatie (had mijn zuster mee), bewijs dat ik daadwerkelijk bij mijn zuster inwoonde (in orde), geboortebewijs (ehm, nee). Gelukkig was de dame ook zo vriendelijk ons te verwijzen naar het kantoor in Kilrush, wat aanzienlijk dichterbij was dan het kantoor in Ennis waar we toen waren.
Tweede stap was het ophalen van papieren ten bate van het aanvragen van de Medical Card (zeg maar ziekenfonds) en het Long Term Illness Scheme (diabetes mellitus is inderdaad een langdurige ziekte en dus is het wel prettig de medicijnen en hulpmiddelen vergoed te krijgen). Helaas zit het kantoor van de Mid-Western Health Board exact aan de andere kant van Ennis dan de Rijkskantoren waar we voor het PPS-nummer waren. Dus tuffen maar. Afijn, die papieren waren snel opgepikt en na een rondje boodschappen doen konden we weer op huis aan.
Derde stap was het invullen van alle papieren. Mijn zwager, veefokker van beroep, heeft een enorme bloedhekel aan papierwerk en hij vond mij dan ook te beklagen. Nu ben ik altijd een bureaucratisch van inslag dus ik had er geen problemen mee. Een uurtje lezen, navragen en pennen verder waren de formulieren zo ver mogelijk ingevuld. De papieren voor de Medical Card e.d. moesten wachten tot ik mijn PPS-nummer had.
Vierde stap (op dinsdag) was het bezoek aan het kantoor van de van “Social and Family Affairs” in Kilrush. Helaas was er pal voor ons een busje vol met Polen gearriveerd en het personeel was een tikje dol daarvan. Ze begrepen er namelijk collectief geen bal van van wat ze aan het invullen waren. De dame achter de balie was zichtbaar opgelucht toen de volgende buitenlander gewoon haar vragen verstond en soepel kon beantwoorden. Een klein hikje was dat de meegenomen elektriciteitsrekening op naam van mijn zuster echtgenoot stond en dus moest hij eigenlijk de brief schrijven dat ik daadwerkelijk bij hem inwoonde. Een vlot gepresenteerde telefoonrekening op mijn zuster naam bleek echter ook te voldoen en ter plekke schreef zij de gewenste verklaring. De volgende dag kon ik mijn PPS-nummer al ophalen.
Vijfde stap (op woensdag) was het ophalen van het PPS-nummer. Tot mijn verrassing kreeg ik alleen een post-it velletje met een nummer erop. De fraaie pas met het nummer moest apart aangevraagd worden, wat ik dus maar ter plekke deed. Drie dagen later had ik de pas in huis, de officiële kennisgeving dat mij een PPS-nummer was toegekend kwam pas na een week binnen…
Zesde stap was het afmaken van de formulieren voor de Medical Card. Met mijn papieren, medisch dossier en nieuw verworven PPS-nummer kon ik vervolgens naar de huisarts gaan. Al eerder had mijn zuster nagevraagd of haar huisarts nog nieuwe patiënten aan nam en dat was gelukkig het geval. De nieuwe huisarts moest namelijk een verklaring invullen dat hij mij als patiënt accepteerde. En dus stond ik donderdag 23 maart 2006 voor zijn neus. De dokter humhumde zich even door het (Nederlandstalige) medische dossier en was vervolgens blij verrast met de (Engelstalige) verklaring van de apotheek over mijn medicijngeebruik. Alle genoemde medicijnen kende hij en dus was dat geen probleem. Na een korte controle van de bloeddruk (in orde) en gewicht (minus vier kilo, jippie) vulde hij het formulier in en kon ik weer verder.
Met de verklaring van de dokter had ik alles compleet en kon de zevende stap zetten. De papieren moest ik afleveren bij een meneer O’Loughin (of iets dergelijks) die op vijf verschillende plaatsen spreekuur hield. Boerderijperikelen verhinderden een gang naar deze man op donderdag en dus moest ik wachten tot hij op dinsdag spreekuur hield in Mullagh (de dichtstbijzijnde van de vijf locaties). Naar goed Iers gebruik kwam meneer een kwartier te laat voor een spreekuur van een half uur. Echter, binnen vijf minuten stond ik weer buiten met een goedgekeurde aanvraag voor de Medical Card en een verwijzing naar Ennistymon voor het aanvragen van een uitkering. Hij vond het veiliger dat ik maar gewoon een uitkering aanvroeg (ik de hoop dat ik die niet nodig heb) dan dat maar blijven wachten op de uitslag van een sollicitatiegesprek…
Goed, als zevende stap stond ik dus op woensdag 29 maart in Ennistymon bij het kantoor van Social Welfare voor het aanvragen van een uitkering (daar heb je als EU-burger ook gewoon recht op). Hier werd vrolijk gevraagd naar drie (3) vormen van identificatie. Lichte paniek volgde prompt. Mijn ID-kaart bleek de eerste te zijn. De adreslegitimatie met verklaring dat ik bij haar inwoonde bleek te volstaan als tweede. Met een wanhoopsgebaar trok ik vervolgens mijn EHBO-pas (met foto) te voorschijn en tot mijn verrassing werd die geaccepteerd. Mijn Jaaropgave 2005 en geboorteakte completeerden de benodigde documenten. Ik hoefde nu alleen maar ter plekke een tweetal formulieren in te vullen. En dus stond ik nonchalant leunend op een archiefkast een aanvraagformulier van twee kantjes en het een of andere Rijksformulier van acht kantjes in te vullen. Een tafel was er in het piepkleine kantoortje niet aanwezig. En na inlevering van alle paperassen kreeg ik een papier mee met de inleverdata van de uitkeringsformulieren plus een papiertje met een verwijzing naar een meneer O’Conner (of zo iets) in Milltown-Malbay
Tot slot kwam op donderdag de afspraak met de als zeer onsympathiek omschreven heer O’Conner. Nu heb ik in Nederland wel ergere ambtenaren meegemaakt, maar deze meneer wordt beslist niet uitgenodigd op mijn verjaardagsfeestje. Meneer had zijn huiswerk grondig gedaan en had blijkbaar het dossier van mijn zuster en zwager ook al even gelicht. Echter, ook wij hadden ons huiswerk gedaan en dus werd de aanvraag netjes goedgekeurd.
Al met al duurde het dus tien dagen en een groot aantal bezoeken in allerlei plaatsen in County Clare voor ik alle officiële papieren compleet had!
Maar goed, er is natuurlijk meer tussen hemel en aarde dan officiële papieren en dus heb ik in de tussentijd een tweetal sollicitatiegesprekken gehad, heb bij mijn Ierse bank een adreswijziging doorgegeven en een bankpas aangevraagd, heb na enige moeite een mobieltje gekocht (een Vodafone-abonnement was moeilijk leverbaar, de Nokia 3220 niet), heb mogen helpen bij de operatie van een kalf (na nog een operatie is het kalf helaas toch overleden), heb mij een huiselijk klusje toegeëigend (ik zorg voor voldoende turf bij de “stove”) en krijg van mijn zuster, zwager en tal van vrienden een spoedcursus “hoe wordt ik een boerenknecht”.
Mwah, het bevalt mij hier uitstekend!
De eerste stap was het aanvragen van een PPS-nummer oftewel de Ierse versie van het SOFI-nummer bij het kantoor van “Social and Family Affairs”. Na geruime tijd wachten was iemand zo vriendelijk ons te vertellen welke papieren wij exact nodig hadden voor het aanvragen van een PPS-nummer: identiteitsbewijs (aanwezig), adreslegitimatie (had mijn zuster mee), bewijs dat ik daadwerkelijk bij mijn zuster inwoonde (in orde), geboortebewijs (ehm, nee). Gelukkig was de dame ook zo vriendelijk ons te verwijzen naar het kantoor in Kilrush, wat aanzienlijk dichterbij was dan het kantoor in Ennis waar we toen waren.
Tweede stap was het ophalen van papieren ten bate van het aanvragen van de Medical Card (zeg maar ziekenfonds) en het Long Term Illness Scheme (diabetes mellitus is inderdaad een langdurige ziekte en dus is het wel prettig de medicijnen en hulpmiddelen vergoed te krijgen). Helaas zit het kantoor van de Mid-Western Health Board exact aan de andere kant van Ennis dan de Rijkskantoren waar we voor het PPS-nummer waren. Dus tuffen maar. Afijn, die papieren waren snel opgepikt en na een rondje boodschappen doen konden we weer op huis aan.
Derde stap was het invullen van alle papieren. Mijn zwager, veefokker van beroep, heeft een enorme bloedhekel aan papierwerk en hij vond mij dan ook te beklagen. Nu ben ik altijd een bureaucratisch van inslag dus ik had er geen problemen mee. Een uurtje lezen, navragen en pennen verder waren de formulieren zo ver mogelijk ingevuld. De papieren voor de Medical Card e.d. moesten wachten tot ik mijn PPS-nummer had.
Vierde stap (op dinsdag) was het bezoek aan het kantoor van de van “Social and Family Affairs” in Kilrush. Helaas was er pal voor ons een busje vol met Polen gearriveerd en het personeel was een tikje dol daarvan. Ze begrepen er namelijk collectief geen bal van van wat ze aan het invullen waren. De dame achter de balie was zichtbaar opgelucht toen de volgende buitenlander gewoon haar vragen verstond en soepel kon beantwoorden. Een klein hikje was dat de meegenomen elektriciteitsrekening op naam van mijn zuster echtgenoot stond en dus moest hij eigenlijk de brief schrijven dat ik daadwerkelijk bij hem inwoonde. Een vlot gepresenteerde telefoonrekening op mijn zuster naam bleek echter ook te voldoen en ter plekke schreef zij de gewenste verklaring. De volgende dag kon ik mijn PPS-nummer al ophalen.
Vijfde stap (op woensdag) was het ophalen van het PPS-nummer. Tot mijn verrassing kreeg ik alleen een post-it velletje met een nummer erop. De fraaie pas met het nummer moest apart aangevraagd worden, wat ik dus maar ter plekke deed. Drie dagen later had ik de pas in huis, de officiële kennisgeving dat mij een PPS-nummer was toegekend kwam pas na een week binnen…
Zesde stap was het afmaken van de formulieren voor de Medical Card. Met mijn papieren, medisch dossier en nieuw verworven PPS-nummer kon ik vervolgens naar de huisarts gaan. Al eerder had mijn zuster nagevraagd of haar huisarts nog nieuwe patiënten aan nam en dat was gelukkig het geval. De nieuwe huisarts moest namelijk een verklaring invullen dat hij mij als patiënt accepteerde. En dus stond ik donderdag 23 maart 2006 voor zijn neus. De dokter humhumde zich even door het (Nederlandstalige) medische dossier en was vervolgens blij verrast met de (Engelstalige) verklaring van de apotheek over mijn medicijngeebruik. Alle genoemde medicijnen kende hij en dus was dat geen probleem. Na een korte controle van de bloeddruk (in orde) en gewicht (minus vier kilo, jippie) vulde hij het formulier in en kon ik weer verder.
Met de verklaring van de dokter had ik alles compleet en kon de zevende stap zetten. De papieren moest ik afleveren bij een meneer O’Loughin (of iets dergelijks) die op vijf verschillende plaatsen spreekuur hield. Boerderijperikelen verhinderden een gang naar deze man op donderdag en dus moest ik wachten tot hij op dinsdag spreekuur hield in Mullagh (de dichtstbijzijnde van de vijf locaties). Naar goed Iers gebruik kwam meneer een kwartier te laat voor een spreekuur van een half uur. Echter, binnen vijf minuten stond ik weer buiten met een goedgekeurde aanvraag voor de Medical Card en een verwijzing naar Ennistymon voor het aanvragen van een uitkering. Hij vond het veiliger dat ik maar gewoon een uitkering aanvroeg (ik de hoop dat ik die niet nodig heb) dan dat maar blijven wachten op de uitslag van een sollicitatiegesprek…
Goed, als zevende stap stond ik dus op woensdag 29 maart in Ennistymon bij het kantoor van Social Welfare voor het aanvragen van een uitkering (daar heb je als EU-burger ook gewoon recht op). Hier werd vrolijk gevraagd naar drie (3) vormen van identificatie. Lichte paniek volgde prompt. Mijn ID-kaart bleek de eerste te zijn. De adreslegitimatie met verklaring dat ik bij haar inwoonde bleek te volstaan als tweede. Met een wanhoopsgebaar trok ik vervolgens mijn EHBO-pas (met foto) te voorschijn en tot mijn verrassing werd die geaccepteerd. Mijn Jaaropgave 2005 en geboorteakte completeerden de benodigde documenten. Ik hoefde nu alleen maar ter plekke een tweetal formulieren in te vullen. En dus stond ik nonchalant leunend op een archiefkast een aanvraagformulier van twee kantjes en het een of andere Rijksformulier van acht kantjes in te vullen. Een tafel was er in het piepkleine kantoortje niet aanwezig. En na inlevering van alle paperassen kreeg ik een papier mee met de inleverdata van de uitkeringsformulieren plus een papiertje met een verwijzing naar een meneer O’Conner (of zo iets) in Milltown-Malbay
Tot slot kwam op donderdag de afspraak met de als zeer onsympathiek omschreven heer O’Conner. Nu heb ik in Nederland wel ergere ambtenaren meegemaakt, maar deze meneer wordt beslist niet uitgenodigd op mijn verjaardagsfeestje. Meneer had zijn huiswerk grondig gedaan en had blijkbaar het dossier van mijn zuster en zwager ook al even gelicht. Echter, ook wij hadden ons huiswerk gedaan en dus werd de aanvraag netjes goedgekeurd.
Al met al duurde het dus tien dagen en een groot aantal bezoeken in allerlei plaatsen in County Clare voor ik alle officiële papieren compleet had!
Maar goed, er is natuurlijk meer tussen hemel en aarde dan officiële papieren en dus heb ik in de tussentijd een tweetal sollicitatiegesprekken gehad, heb bij mijn Ierse bank een adreswijziging doorgegeven en een bankpas aangevraagd, heb na enige moeite een mobieltje gekocht (een Vodafone-abonnement was moeilijk leverbaar, de Nokia 3220 niet), heb mogen helpen bij de operatie van een kalf (na nog een operatie is het kalf helaas toch overleden), heb mij een huiselijk klusje toegeëigend (ik zorg voor voldoende turf bij de “stove”) en krijg van mijn zuster, zwager en tal van vrienden een spoedcursus “hoe wordt ik een boerenknecht”.
Mwah, het bevalt mij hier uitstekend!
posted by Eddy Landzaat | 17:15
3 Comments:
He geweldig joh, ga zo door :)
Hoe is het weer daar eigenlijk?
groetjes,
renate
Nu nog de foto van je vervangen door eentje in "boerenkiel" :-)
Maar leuk te horen dat je het naar je zin hebt.
hoe is het mogelijk, dat ze daar zoveel soorten documenten accepteren, geweldig toch ! Het gaat volgens mij wel goed met je op deze manier. lekker losjes je eigen gang gaan. succes met alles. groet Liesbet
Een reactie posten
<< Home