Huisvesting

Ik had al verwacht dat het een hele klus zou worden maar het is mij toch nog tegen gevallen om “Uitdaging 2” waar te maken: het vinden van een eigen optrekje. Maar goed, afgelopen donderdag ben ik in mijn eigen (huur-)appartementje in Milltown-Malbay getrokken.

Ik wist al dat zowel de huizenmarkt als de kamermarkt ontzettend moeilijk zijn. Dit komt onder meer door de sterk gestegen prijzen van koopwoningen en een hoeveelheid nieuwbouw die achter blijft zelfs al bij de natuurlijke bevolkingsgroei van Ierland. Voeg daarbij een forse instroom van Oost-Europeanen en een flinke toevloed van doorgaans West-Europese seizoenswerknemers en een puinhoop is gegarandeerd.

Ik heb ontzettend veel geluk gehad bij het vinden van dit appartement. Ten eerste wisten mijn zuster en zwager dat de eigenaresse van de plaatselijke supermarkt ook een aantal appartementen in de verhuur had. Ten tweede wist mijn zuster haar zo ver te krijgen dat ik het eerstvolgende lege appartement zou kunnen betrekken. Ten derde bleek ik op mijn “hoge” leeftijd prima te voldoen aan wensenlijst van de “landlord” (zij verhuurt niet aan jongeren). En ten vierde bleek er op korte termijn iemand te vertrekken. Volgens collega’s van het hotel waar ik werk heb ik met dit appartement ongeveer de hoofdprijs gewonnen op de plaatselijke woningmarkt!

Maar de centrale vraag van het hoog geëerde publiek zal toch zijn: wat heb je dan op de kop getikt? Nu ja: een volledig gemeubileerd 1-persoonsappartement bestaande uit een woon/eetkamer, kleine keuken, slaapkamer, badkamer en zolder. In de woon/eetkamer staan een leren 3-zitsbank met bijbehorend fauteuil, een salontafel, en een uitschuifbare ronde eetkamertafel met vier stoelen. De slaapkamer bevat een grote en hoge kledingkast, een 2-persoonsbed met toebehoren, 2 nachtkastjes, strijkbout & -plank en 2 eenvoudige stoelen. Alle meubelen zijn in lichte kleuren en in beide kamers ligt laminaat. De keuken is vanzelfsprekend voorzien van allerlei kastjes maar ook van een dubbeldeurs koelkast, een elektrisch fornuis met oven en grill, een wasmachine, een magnetron (toch geen slecht plan om mijn oude te verkopen), waterkoker, toaster, bestek, borden, pannen en een plavuizen vloer. De badkamer is voorzien van toilet, wastafel en een douchecabine (die groot genoeg is voor mij!), netjes voorzien van zwarte en witte tegels. En daar betaal ik slechts 80 euro in de week voor. Daar komt verder alleen nog de stroom overheen en waarschijnlijk (dat moet ik nog navragen) de Ierse versie van Kijk- en Luistergeld.

De moraal van dit verhaal: Ierland-gangers moeten voorbereid wezen op vele moeilijkheden voor wat betreft het vinden van huisvesting. Zeer zeker bij bedrijven in de toeristensector is er een trend om eigen “staff-guesthouses” op te zetten. Voor seizoenswerkers is dat zeker een reële optie omdat de kamers redelijk goedkoop zijn. Wil je echt een huis hebben, wees dan bereid naar het platteland te verhuizen. Daar zijn de prijzen nog enigszins redelijk te noemen hoewel ze ook daar vlot aan het stijgen zijn door de forse vraag.

En ondanks alle moeilijkheden die ik ondertussen ondervonden heb, ben ik nog steeds gelukkig met mijn besluit te vertrekken. De economie groeit hier nog steeds fors (het afgelopen jaar per saldo 90.000 banen erbij, waarvan de helft bezet door mensen met een niet-Ierse nationaliteit) en het is geen enkele probleem om hier als iets oudere werknemer aan de slag te komen. En de grote toestroom van buitenlanders biedt je vlot de gelegenheid een zeer internationale vriendenkring op te bouwen. (Zo heb ik, naast Ieren, bijvoorbeeld collega’s uit India, Filippijnen, Spanje, Frankrijk, Polen, Litouwen, Duitsland en Canada.) En vooral: je kunt hier leven en ademhalen!

Enne:
Dank jullie wel, geliefde zuster en zwager, voor het huisvesten van een ouwe sik met een totaal ander leefpatroon dan het Ierse boerenleven vereist. Jullie hebben het toch maar tien weken met mij uit kunnen houden. En mijn dank voor alle hulp en adviezen op zo’n beetje elk terrein van het leven in Ierland. Daarvoor mijn allergrootste dank!