Na de Willie Clancy Week

Als er één ding duidelijk is geworden tijdens de Willie Clancy Week is het wel het verschil in betekenis van “een mensenmassa”. Enigszins tot verrassing van mijn collega’s in het Armada Hotel was ik nooit echt onder de indruk van de drommen mensen die het hotel bezochten. Zelfs op de vrijdagavond, toen wij twee dansfeesten en twee muzieksessies gelijktijdig in huis hadden, was ik niet onder de indruk van de mensenmassa. Ik heb in Groningen wel met grotere menigten te maken gehad…

Goed, het draait hier natuurlijk allemaal om het begrip “relatief”. Voor Groningen, en de wijk Lewenborg in het bijzonder, is een aantal van duizend mensen dat een activiteit als de Startmanifestatie bezoekt niet echt bijzonder. Zeer zeker wetende dat de wijk Lewenborg alleen als zo’n 14.000 inwoners telt.

Voor Milltown Malbay, Spanish Point en Quilty ligt dat een beetje anders. Ik schat dat Milltown Malbay en wijde omgeving zo’n 1500/2000 inwoners telt. Dan is het best wel veel wanneer voor één week zo’n 8000 bezoekers neerstrijken! En het leeuwendeel van de activiteiten vond plaats in Milltown Malbay, een plaats van ongeveer 700 inwoners (inclusief seizoenspersoneel in de toeristensector). De drukte daar was dan ook goed vergelijkbaar met het winkelcentrum in Lewenborg op zaterdag… :-)

Op de eerder genoemde vrijdag hadden wij naar schatting 600 mensen in huis. Verdeelt over een dansfeest in de Lower Bar (ca. 150 mensen), een dansfeest in de Atlantic Suite (ca. 300), een muzieksessie in de Flagship Bar (ca. 75) en een muzieksessie in de lobby (ca. 100 mensen). Voldoende om alles bomvol te maken en de waterdruk in een aantal toiletten weg te laten vallen maar nog steeds niet voldoende om mij onder de indruk te krijgen.

Het voelde wel heel anders aan dan de activiteiten die ik, samen met Sandra, voor Wijkcentrum Het Dok georganiseerd heb. Nu was het gewoon heel veel en heel hard werken terwijl ik met de Startmanifestatie en met bijvoorbeeld “Lewenborg Danst” ook een deel van de organisatiedruk op mijn schouders had. Nu had ik gewoon elke nacht de uitdaging om het hotel weer bruikbaar te krijgen voor de nieuwe dag aanbrak. En het is beslist geen simpele opgave om de Flagship Bar, de lobby, de toiletten en aanpalende ruimten netjes en schoon te krijgen vóór 07.00 uur wanneer de laatste gasten rond 05.30 uur eindelijk eens vertrekken of hun kamer opzoeken. Ik geloof niet dat wij daar ook maar een dag in geslaagd zijn maar wij kregen de tent toch wel weer aan kant voor het restaurant om 07.30 uur open ging.

Toch was ik blij dat na tien dagen het festival weer afgelopen was. Wat mij bijna nekte was het feit dat ik door een roosterfoutje twee series van 6 nachten moest werken. Eerst 2 nachten “gewoon” en vier dagen Willie Week, 2 dagen vrij (zat ik prompt in de pub), vier nachten Willie Week en 2 nachten “gewoon”. Dat is toch een serie die je in je botten voelt. Het was een schrale troost te horen dat nog veel meer mensen dringend een paar dagen bij moesten komen van de Willie Week :-)

Maar wat heel erg was, was de hitte in de lobby. Met zo’n 75 tot 100 mensen in de lobby is de temperatuur daar moordend. En aangezien ik netjes in uniform (= kostuum met stropdas) moest blijven, stond ik achter de receptie geregeld mijn overhemd uit te zweten. Zelfs wanneer ik halverwege de nacht van overhemd en onderhemd wisselde was mijn colbert nat van het zweet in de morgen. Ik heb het echter overleefd en dat is het enige wat echt telt.

Ow, en als je nu trek krijgt om volgend jaar ook naar de Willie Clancy Week te komen, boek dan op tijd je kamers. Op de laatste dag van het festival hadden wij ook de eerste boekingen voor 2007 weer binnen. Alle hotels, campings en B&B’s zitten dan vol en geen politieagent doet moeilijk over mensen die in hun auto liggen te slapen. 6 juni 2007 gaat de week officieel weer van start.

Foto’s van de dansfeesten zijn te vinden op de site www.setdanceweek.com/gallery. En wees gerust: ik sta er niet op!