Het einde van een tijdperk

Tja, na 11 jaar en 3 maanden zal ik niet meer werkzaam zijn in of bij Wijkcentrum Het Dok.

Zowel bij het Wijk Overleg Lewenborg (en opvolgers) als bij Wijkcentrum Het Dok heb ik tumultueuze tijden beleefd. Maar het genoegen overheerst en ik zal ook altijd met genoegen terugkijken op deze periode.

Bij het Wijk Overleg Lewenborg (WOL) , gevestigd in Wijkcentrum Het Dok, heb ik een gedegen opleiding gekregen van wijlen Kees Idema. Hij was soms een moeilijk man om mee samen te werken aangezien hij soms liever een juiste opvatting zag in notulen dan een juiste weergave van het besprokene. Evengoed was hij de man die mij leerde hoe ik privé en zakelijk van elkaar kon scheiden. (Niet geheel onbelangrijk aangezien zowel mijn vrijwilligerswerk als mijn werk op het gebied van de bewonersbelangenbehartiging lagen.) Hij was ook een uitermate sociaal man met veel gevoel voor de mensen om hem heen. Hij was dan ook niet alleen een leerzaam leidinggevende maar ook zeer betrokken op het gebied van kerk, samenleving en vluchtelingen. Hij mocht helaas niet oud worden. God hebbe zijn ziel.
In de 3,5 jaar bij de bewonersorganisatie van Lewenborg heeft mijn werkgever verschillende namen gehad. Hiervan mogen het Samenwerkingsverband van WIL en WOL in Lewenborg (SWWL) en de Bewoners Raad Lewenborg (BRL) niet ongenoemd blijven.

Sinds 1998 ben ik in dienst van Wijkcentrum Het Dok. In een geheel nieuwe functie die ik voor een belangrijk deel zelf inhoud kon geven. En aangezien Het Dok in die tijd een stormachtige ontwikkeling doormaakte veranderde het werk voortdurend. In eerste instantie heette ik "Wijkinformatieverzorger" te zijn. Het verstrekken van informatie aan wijkbewoners werd al snel een minder belangrijk onderdeel van mijn werk. Vele andere taken kwamen en gingen weer: systeembeheer, administratieve ondersteuning van de leiding, Public Relations, stagemanager, cursuscoördinatie, organisatie van manifestaties en culturele avonden, telefonist/receptionist, zaalverhuur enzovoort enzovoort. Aangezien niets mij beter stimuleert dan contacten met mensen kon ik mijn hart ophalen. Heerlijk.
Natuurlijk moet daarbij aangetekend worden dat ik ook alle ruimte kreeg om mijzelf te onwikkelen door middel van verschillende cursussen en opleidingen. En vooral: ik kreeg de ruimte om na mijn ziekte weer rustig aan mijn volledige herstel te werken. Iets waarvoor ik het bestuur en de leidinggevenden van het Dok altijd dankbaar zal blijven.

Vrijdag 10 maart kwam daar een einde aan. Mijn laatste werkdag. Het is een raar gevoel allerlei zaken te regelen ten bate van je opvolger. Zaken vast te moeten leggen die je toch gewoon weet. Maar de toekomst wenkt uitdagend en daar heb ik gehoor aangegeven.

Vrijdag was ook de dag waarop Wijkcentrum Het Dok mij een afscheidsreceptie aanbood. Ik ben nu eigenlijk nog steeds verbluft door de grote opkomst. Ik schat iets van 60 mensen. En niet alleen collega's maar ook "gewone" bezoekers van Het Dok en vertegenwoordigers van organisaties waar Het Dok mee samenwerkt.

Ik ben schaamteloos verwent door allen. Prachtige cadeau's en heel veel waarderende woorden. Ik werd er soms werkelijk wat verlegen van. Blijkbaar was mijn rol als ondersteuner, probleemoplosser en vraagbaak toch belangrijker dan ik dacht.

Ik dank allen voor het gestelde vertrouwen!